Σκέφτομαι αυτές τις μέρες πόσο με έχει βοηθήσει ο καμβάς μου να καταλάβω εμένα κ το πώς λειτουργεί η ζωή γενικότερα… Ξεκίνησα ένα έργο με πολύ ακριβές όραμα του τι θα κάνω…πάλεψα μια βδομάδα να το βγάλω σε σημείο που άρχισε να φεύγει αυτή η όμορφη αίσθηση που είχα στην αρχή να γίνεται κούραση κ μόχθος… Κ φυσικά εφόσον η ενέργεια άλλαξε, το έργο άλλαξε. Αφού πέρασα την μισή μέρα κλαίγοντας γύρισα προχθές το βράδυ κ πέταξα δύο ποτήρια χρώμα πάνω του.. το χάλασα. Κάθισα σταυροπόδι απέναντι του κ έκανα τσιγάρο. Κ τότε μου ήρθε…τα έργο ήταν πιο ζωντανό από ποτέ γιατί έγινε αυτό που ήθελε να γίνει.. κάτι που εγώ δεν είχα καταλάβει γιατί παρασύρθηκα από το δικό μου όραμα κ έχασα το connection …και δεν το άφησα να με πάει εκεί που θέλει αυτό να με πάει, σε κάτι διαφορετικό από αυτό που περίμενα κ απ’ ότι έχω κάνει ως τώρα. Ξέρω ότι αυτό το έργο ήρθε να με ανοίξει σε κάτι καινούριο στην τέχνη μου αισθητικά κ θα το ακολουθήσω.. γιατί νομίζω ότι ήρθε για να μου ξαναθυμίσει ότι πρέπει να ακολουθώ όχι το μυαλό, αλλά το δρόμο που είναι ζωντανός τώρα, στη στιγμή που συμβαίνει…κι έτσι πάω μαζί του στο νέο. Για να πας κάπου που δεν έχεις ξαναπάει πρέπει να αφεθείς χωρίς μπαγκάζια κ χωρίς χάρτες.. τουλάχιστον εκεί πάω εγώ σήμερα.. κ κάπως έτσι ξυπνάει μέσα σου ένα νέο όνειρο.. το εμπιστεύομαι γιατί η καρδιά μου χτυπάει δυνατά..see you on the other side…
