Η ευτυχία είναι κρυμμένη στις μικρές στιγμές η αλλιώς ραντεβού με το εσωτερικό μου παιδί.
Μερικές φορές αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο να ακολουθεί το ένστικτο του. Πριν λίγο μου ήρθε η όρεξη να κάνω διπλό ελληνικό ,να κλείσω όλα τα φώτα να ανάψω τη σομπίτσα κ να ανοίξω τέρμα το παράθυρο… Σε λίγο ήρθε κ ο γάτος μου. Μου αρέσει ο κρύος αέρας που μυρίζει καμένο ξύλο.. μου αρέσει το κρύο στο πρόσωπο μου κ η ζέστη του καφέ κ της σόμπας. Το μάτι που απλώνεται έξω κ η φωλιά του μέσα… Κάτι στο βίωμα δύο αντίθετων μαζί με κάνει να νοιώθω πληρότητα. Κάθισα έτσι ώρα… Άρχισαν να ξυπνάνε μνήμες πρώτα απ’ τη μυρωδιά του κρύου αέρα με το καμένο ξύλο ,από Χριστούγεννα στο χωριό ,και πόσο μου άρεσε να βολτάρω έξω κ μετά να γυρίζω κ να χουχουλιάζω με το βιβλίο μου δίπλα στη σόμπα. Κ μετά φύγανε οι εικόνες έγιναν χαμόγελο και μπήκαν στην καρδιά.. και έγιναν όνειρο… το όνειρο μου να φύγω απ’ την πόλη.. Ξαναήρθα στο παρόν. Η προσοχή μου ήρθε στο δέντρο. Γυμνό.. συνδέθηκα… Δες το σκελετό μου είπε, μείνε μόνο με τα θεμέλια.. εκεί είναι η ουσία. Έχω μείνει για άλλη μια φορά έκπληκτη απ’ τη σοφία των δέντρων. Γιατί αυτό βιώνω αυτόν τον καιρό.. νοιώθω γυμνή αλλά βλέπω τα θεμέλια. Κ στο βάθος βλέπω τα φώτα από τα καραβάκια κ είμαι λιτή κ ασφαλής κ ζέστη κ γεμάτη όνειρα. Νομίζω είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν φοβάμαι το χειμώνα μου… Κ την όμορφη ειρήνη που κρύβεται στην απλότητα που προκαλεί μέσα μου κ στη ζωή μου. Οι χειμώνες μας έχουν σκοτάδι ναι αλλά έχουν μαγεία κ αλχημεία όταν τους αφήνουμε να κάνουν τη δουλειά τους…εγώ αρχίζω κ αγαπώ πολύ τον δικό μου…
